Gorinchem

Zo ongeveer was een slagzin een tijd geleden. Nou ja, beste vriend, ik nodig ze niet uit op mijn verjaardag…., maar ik zie ze de afgelopen tijd wel vaker dan sommige van mijn vrienden, die wat verder weg wonen. In het afgelopen half jaar toch wel drie keer. En voordat jullie nu denken dat jullie met een draaideurcrimineel te maken hebben, dat valt wel mee. Het was meer passief van onze kant. Maar de buren zullen wel weer uit het raam gehangen hebben, altijd interessant een politieauto in de straat.

Rond kerst brandde de auto naast mijn mans werkbus uit en daardoor ook zijn bus. Een stel jongeren met teveel energie en te weinig inlevingsvermogen had het een leuk verzetje gevonden. En dus meteen contact met de politie. We zijn heel netjes behandeld, maar helaas niets opgelost. We kregen daar wel keurig bericht van.
Nog geen maand later werd er getracht in te breken, oftewel er was geprobeerd de woning binnen te komen zonder toestemming van de eigenaar. Het bordje met inbrekers welkom hing echt niet op de deur. Raamkozijnen naar zijn grootje, maar ze zijn wel stevig genoeg gebleken, verder niets aan de hand. Dat geeft toch even niet zo’n fijn gevoel. Ik moest meteen heel hard “MIJN” denken. Mijn huis, mijn spullen en niet die van jou, wie je ook bent. Dezelfde ochtend (een zondagochtend) de politie op de stoep en de technische recherche is ook nog langs geweest om te kijken naar sporen. Ze waren er snel bij. Misschien heeft het toch zijn voordelen om in deze wijk te wonen. Wederom van alles op de hoogte gehouden, maar helaas geen resultaat.
Gisteren stond de politie weer op de stoep. Een persoon had met een baksteen de ruit van de, ondertussen nieuwe, werkbus ingegooid omdat hij iets tegen het bedrijf heeft. Dus weer rondjes bellen met verzekering en dergelijke. De persoon was wel aangehouden, gelukkig. Wat is er gebeurd met het tot tien tellen, boze brieven schrijven of gewoon even heel hard een eindje wandelen? Waarom meteen met je handen aan andermans eigendom zitten?
In ieder geval veel dank aan de politie voor hun nette, vriendelijke manier van werken. Maar hoe zit het nu met die daders; korte lontjes, verveling, gewoon geld nodig?
Laten we toch weer eens leren om aan onze eigen spullen te zitten, tot 10 te tellen voordat we reageren (of desnoods tot 2010) en een leuke hobby te zoeken.
En ik? Ik heb wel even wat erg lelijke woorden laten ontsnappen gisteren en wél tot 2010 geteld. Maar gelukkig waren alle incidenten materieel gericht en niet op de persoon, dat maakt wel een verschil uit. Op elke andere plaats had ons precies hetzelfde kunnen overkomen. Ik voel me niet ongemakkelijker, ongelukkiger of onveiliger in mijn eigen huis en mijn eigen buurt. Maar ik kan wel erg goed tellen…..

En dan aankomende week op naar het overzicht van het verleden (2008), heden (eerste helft 2009) en de toekomst van de financiën van de gemeente. De gemeentelijke bijltjesdag. We hebben in ieder geval genoeg bladzijden gekregen om een stevige thriller mee te vullen. Dus na deze laatste grote vergadering voor de zomervakantie ga ik me maar eens storten op het lezen van een echte thriller. Daar heb ik ben ik wel aan toe na de ietwat drogere kost waar ik me de afgelopen weken mee vermaakt heb.

Nanine van Dalen